Dokument Planu ochrony Parku Kulturowego Nowa Huta, wskazał wyraźnie, że jest to miejsce i przestrzeń kulturowa, która w sposób syntetyczny i wielowątkowy ilustruje historię Polski drugiej połowy XX w. Historię złożoną i niełatwą, bez znajomości której nie można dobrze odczytywać współczesności.
Dzielnica to cenny zespół zabytkowy ukształtowany w drugiej połowie XX w., zarówno w skali urbanistycznej, jak i poszczególnych realizacji architektonicznych. Nowa Huta to wyjątkowy w skali kraju przykład zmagania się rodzimej architektonicznej tradycji modernizmu, z narzuconymi wzorcami socrealizmu oraz późniejszą recepcją stylu międzynarodowego i jego relacji z socmodernizmem. Nowa Huta, to odrębna część żywego, współczesnego miasta, w którym rozwój idzie w parze z dbałością o dziedzictwo materialne i niematerialne, w którym wyrosło silne środowisko samorządowców i regionalistów, miłośników lokalnej tradycji kulturowej.
